2017-03-05, 01:28 PM
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 2017-03-05, 02:08 PM przez mateusz.
Powód edycji: zły odnośnik
)
No to od początku... Ale nie na wszystko odpowiem, bo to strasznie długie.
Najpierw przypomnienie z lekcji polskiego. Są trzy rozdzielne koncepcje w utworze epickim:
1. Autor utworu - to ten, co napisał książkę.
2. Osoba mówiąca / narrator - to ten, co się wypowiada jako "ja" w utworze.
3. Główny bohater - to ten, którego poczynania śledzimy.
Wszystkie trzy te osoby mogą być jedną osobą - ale nie muszą, i zazwyczaj nie są.
Na przykład: mogę teraz napisać książkę, której głównym bohaterem jest Napoleon Bonaparte. W książce będziemy śledzić bitwę pod Waterloo oczami Napoleona. Książka zaczyna się od słów "Ja Napoleon, w 1815 r. stanąłem do walki z Anglikami pod Waterloo". Czy Napoleon napisał tę książkę w 1815 r.? Oczywiście że nie, napisałem ją ja w 2017 roku.
Taki sposób prowadzenia narracji w utworze nazywa się narratorem pierwszoosobowym - narrator jest jednocześnie głównym bohaterem, ale nie musi być autorem dzieła.
Akurat w gatunku jakim jest apokalipsa żydowska (Dn jest taką apokalipsą - chyba zresztą najbardziej znaną) głównym bohaterem i osobą mówiącą był często jakiś słynny prorok, ale sam utwór mógł powstać setki lat po jego śmierci.
Więc żeby ustalić datę i autorstwo Dn 10-12 potrzebujesz czegoś więcej niż ten werset.
No właśnie nie. Powiedz mi, w którym roku Judea stała się prowincją rzymską? :-) Jak sprawdzisz to od razu zauważysz, czemu nie mogło być jak piszesz (w Łk 2 Judea nie jest jeszcze prowincją!)*.
Natomiast wszystko w Dn 11:20-39 elegancko pasuje do historii Seleucydów.
Dn 11:20 - nie wiem skąd tu wziąłeś ten Rzym. To jest https://pl.wikipedia.org/wiki/Seleukos_IV_Filopator
Dn 11:21-24 - tu do władzy podstępnie dochodzi https://pl.wikipedia.org/wiki/Antioch_IV_Epifanes
Dn 11:25-28 - tu pierwsza, zakończona sukcesem, wyprawa Antiocha IV przeciwko Egiptowi
Dn 11:29-30 - tu druga wyprawa. Tym razem w obronie Egiptu występują Rzymianie ("kittejskie okręty"). To jest ta historia z posłem rzymskim, o której pisałeś
Dn 11:31-35 - następnie Antioch IV nasila prześladowania Żydów w Jerozolimie i bezcześci świątynię, co staje się początkiem powstania Machaebuszy
Dn 11:36-39 - opis manii wielkości Antiocha IV. Faktycznie uważał się on za wcielonego boga ("Epifanes" znaczy "(Bóg) objawiony") i próbował zastąpić innych bogów swoim Zeusem.
Czemu autor tyle miejsca poświęca Epifanesowi? Odpowiedź jest oczywista, jeśli tekst powstał w trakcie https://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_...usz%C3%B3w Proroctwo - włożone w usta słynnego proroka Daniela - miało na celu podtrzymać Judeę na duchu i dać nadzieję, na rychły upadek złego króla.
O ile wszystko do 39 jest (z perspektywy autora) opisem przeszłych wydarzeń, o tyle wersety 40-45 są przepowiednią przyszłości. Miała by tam być trzecia wojna z Egiptem, w czasie której Antioch odniesie początkowo sukcesy, ale ostatecznie zostanie pokonany gdzieś w pobliżu Jerozolimy.
W rzeczywistości do tej wojny nie doszło - Antioch zmarł w czasie innego (choć podobnego) konfliktu z Partami na wschodzie.
Jeszcze odnośnie tego nieszczęsnego Dn 11:20:
Wg mnie "nie w gniewie i nie w bitwie" nie znaczy "śmiercią naturalną". Znaczy, że nie było bitwy i morderca nie działał pod wpływem gniewu. Seleukos IV został zamordowany nie z gniewu, tylko w celu przejęcia władzy, co jak najbardziej pasuje do opisu.
* Chyba, że olejemy całkiem Mt i założymy, że faktycznie w Syrii rządzi Kwiryniusz, a Herod Wielki już nie żyje... ale to przesuwa chronologię całego NT o 10 lat do przodu. Temat na inną dyskusję
Marek_ napisał(a):Jak przedstawione jest w wielu miejscach 10 rozdziału, proroctwo zostało przekazane bezpośrednio Danielowi w trzecim roku Cyrusa (536 p.n.e.) (...)
Najpierw przypomnienie z lekcji polskiego. Są trzy rozdzielne koncepcje w utworze epickim:
1. Autor utworu - to ten, co napisał książkę.
2. Osoba mówiąca / narrator - to ten, co się wypowiada jako "ja" w utworze.
3. Główny bohater - to ten, którego poczynania śledzimy.
Wszystkie trzy te osoby mogą być jedną osobą - ale nie muszą, i zazwyczaj nie są.
Na przykład: mogę teraz napisać książkę, której głównym bohaterem jest Napoleon Bonaparte. W książce będziemy śledzić bitwę pod Waterloo oczami Napoleona. Książka zaczyna się od słów "Ja Napoleon, w 1815 r. stanąłem do walki z Anglikami pod Waterloo". Czy Napoleon napisał tę książkę w 1815 r.? Oczywiście że nie, napisałem ją ja w 2017 roku.
Taki sposób prowadzenia narracji w utworze nazywa się narratorem pierwszoosobowym - narrator jest jednocześnie głównym bohaterem, ale nie musi być autorem dzieła.
Akurat w gatunku jakim jest apokalipsa żydowska (Dn jest taką apokalipsą - chyba zresztą najbardziej znaną) głównym bohaterem i osobą mówiącą był często jakiś słynny prorok, ale sam utwór mógł powstać setki lat po jego śmierci.
Więc żeby ustalić datę i autorstwo Dn 10-12 potrzebujesz czegoś więcej niż ten werset.
Cytat:W późniejszym czasie Judea stała się prowincją rzymską, chwałą i ozdobą tego królestwa. August w celach podatkowych nakazał przeprowadzić w prowincjach cenzus, czyli spis ludności i ustalenie jej stanu posiadania. Ewangelista Łukasz pisze o tym w 2:1-5.
No właśnie nie. Powiedz mi, w którym roku Judea stała się prowincją rzymską? :-) Jak sprawdzisz to od razu zauważysz, czemu nie mogło być jak piszesz (w Łk 2 Judea nie jest jeszcze prowincją!)*.
Natomiast wszystko w Dn 11:20-39 elegancko pasuje do historii Seleucydów.
Dn 11:20 - nie wiem skąd tu wziąłeś ten Rzym. To jest https://pl.wikipedia.org/wiki/Seleukos_IV_Filopator
Dn 11:21-24 - tu do władzy podstępnie dochodzi https://pl.wikipedia.org/wiki/Antioch_IV_Epifanes
Dn 11:25-28 - tu pierwsza, zakończona sukcesem, wyprawa Antiocha IV przeciwko Egiptowi
Dn 11:29-30 - tu druga wyprawa. Tym razem w obronie Egiptu występują Rzymianie ("kittejskie okręty"). To jest ta historia z posłem rzymskim, o której pisałeś
Dn 11:31-35 - następnie Antioch IV nasila prześladowania Żydów w Jerozolimie i bezcześci świątynię, co staje się początkiem powstania Machaebuszy
Dn 11:36-39 - opis manii wielkości Antiocha IV. Faktycznie uważał się on za wcielonego boga ("Epifanes" znaczy "(Bóg) objawiony") i próbował zastąpić innych bogów swoim Zeusem.
Czemu autor tyle miejsca poświęca Epifanesowi? Odpowiedź jest oczywista, jeśli tekst powstał w trakcie https://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_...usz%C3%B3w Proroctwo - włożone w usta słynnego proroka Daniela - miało na celu podtrzymać Judeę na duchu i dać nadzieję, na rychły upadek złego króla.
O ile wszystko do 39 jest (z perspektywy autora) opisem przeszłych wydarzeń, o tyle wersety 40-45 są przepowiednią przyszłości. Miała by tam być trzecia wojna z Egiptem, w czasie której Antioch odniesie początkowo sukcesy, ale ostatecznie zostanie pokonany gdzieś w pobliżu Jerozolimy.
W rzeczywistości do tej wojny nie doszło - Antioch zmarł w czasie innego (choć podobnego) konfliktu z Partami na wschodzie.
Jeszcze odnośnie tego nieszczęsnego Dn 11:20:
Cytat:Zapowiedziany tu król miał jednak umrzeć śmiercią naturalną (nie w gniewie i nie w bitwie). Opis ten nie pasuje więc absolutnie do Seleukosa IV.
Wg mnie "nie w gniewie i nie w bitwie" nie znaczy "śmiercią naturalną". Znaczy, że nie było bitwy i morderca nie działał pod wpływem gniewu. Seleukos IV został zamordowany nie z gniewu, tylko w celu przejęcia władzy, co jak najbardziej pasuje do opisu.
* Chyba, że olejemy całkiem Mt i założymy, że faktycznie w Syrii rządzi Kwiryniusz, a Herod Wielki już nie żyje... ale to przesuwa chronologię całego NT o 10 lat do przodu. Temat na inną dyskusję